Ukrayna'daki savaş geçen yıla damgasını vurdu. Artan enerji ve gıda maliyetlerinin diğer küresel krizleri, Ukrayna'daki çatışmanın ikincil zararlarıdır.
Çatışma, Avrupa'nın merkezinde, Rusya'nın eşiğinde, Kiev'deki gerici bir Rus karşıtı rejimi içeren yerel bir çatışma değil. Çatışma, ABD ve liderliğini üstlendiği NATO askeri ittifakındaki müttefikleri ile Rusya arasında tarihi bir hesaplaşmayı temsil ediyor. Hesaplaşma uzun zamandır devam eden bir hesaplaşma.
Bu kadar şiddetli, iğrenç bir şekilde olması gerekmiyordu.
Rusya, ittifakın Rusya sınırlarına doğru genişlemesinin kabul edilemez bir stratejik güvenlik tehdidi olduğu konusunda ABD ve NATO ortaklarını uzun süredir uyarmıştı. Moskova'nın uyarıları devam eden yıllar boyunca dikkate alınmadı.
Neredeyse bir yıl önce Rusya, daha önce kabul edilen “bölünmez güvenlik” ilkesine dayanan kapsamlı bir güvenlik anlaşmasına başvurarak çatışmadan kaçınmak için son bir diplomatik yol önerdi. Bu diplomatik girişim, Washington ve onun Avrupalı müttefikleri tarafından devre dışı bırakıldı.
Moskova, NeoNazi yanlısı Kiev rejiminin daha fazla askerileştirilmesini kabul etmeyeceği konusunda defalarca uyarıda bulunmuştu. Eski Güneydoğu Ukrayna'da Rusça konuşan insanlara karşı sekiz yıl süren düşük yoğunluklu savaş durmalıydı. Ukrayna'nın NATO tarafından askerileştirilmesi ve ittifaka üyeliğinin gündem edilmesi Rusya'nın kırmızı çizgisiydi. Bu çizgiyi geçmeyi seçenler ABD ve onun NATO ortaklarıydı. Bu durumda, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin askeri-teknik önlemler alma kararı aldı. Sonuç, Kiev rejiminin 24 Şubat'ta başlayan askeri tasfiyesi oldu.
Ortaya çıkan şey, NATO ile Rusya arasında yarı bir savaştır. Ukrayna, NATO cephanelikleriyle dolup taştı. Saldırılar Rusya'nın derinliklerinde gerçekleştiriliyor ve Batılı politikacılar ve uzmanlar tarafından Rus liderliğine suikast düzenlenmesi ve Moskova'da rejim değişikliği için baskı yapılması konusunda pervasız, kirli ifadeler kullanıyor.
Ukrayna'nın, Amerika Birleşik Devletleri'nin Rusya'ya saldırmak üzere uzun süredir devam eden emperyal planlarını uygulamaya geçirmek için bir fırsat olduğu açık. Rusya'nın doğal zenginliği, Washington'un küresel hegemonya hırsları için imrenilen bir ödül. Ukrayna'daki savaş Washington'a kısmi kazanımlar sağladı. Avrupa, her zamankinden daha fazla Amerikan vesayetine tabi kılındı. Avrupa'ya gaz ve silah satışı, Amerika'nın zayıflayan kapitalist ekonomisine fayda sağladı. NATO kurucularının İkinci Dünya Savaşı'ndan kısa bir süre sonra tasavvur ettikleri gibi, Ruslar dışarıda, Amerikalılar içeride ve Almanlar (Avrupalılar) aşağıda tutuldu.
ABD/Batı ve Sovyetler Birliği/Rusya arasındaki jeopolitik ilişkiler, şu an hayatta olmayan saygın akademisyen Stephen F. Cohen'in son kitabı War With Russia'da belirttiği gibi, uzun süredir yumuşama dönemleriyle kesintiye uğradı.
1930'larda, ABD nihayet Sovyetler Birliği'nin egemenliğini tanımayı kabul ettikten sonra bir yumuşama yaşandı. Bu yumuşama, Nazi Almanya'sını yenmek için uygun bir ittifak oluşturdu. Ancak Üçüncü Reich yenilir yenilmez, Birleşik Devletler ve müttefiki Britanya derhal Soğuk Savaş olarak bilinen yeni bir düşmanlık çağına girdi.
1960'larda John F. Kennedy'nin başkanlığı sırasında, nükleer savaştan karşılıklı olarak garantili yıkım korkusu nedeniyle, yumuşama yeniden başladı. Takip eden on yıllar boyunca birkaç önemli silah kontrolü anlaşması müzakere edildi.
Bununla birlikte, 1991'de Sovyetler Birliği'nin dağılmasının ardından, Amerika Birleşik Devletleri hızla yeni bir emperyal havayı benimsedi ve Rusya Federasyonu'nu hor gördü. Tek süper güç ve tam spektrumlu hakimiyet gibi kibirli nosyon hakim oldu.
Daha önceki vaatlere rağmen, Amerika Birleşik Devletleri ve onun ABD askeri gücü için bir arç olan NATO, durmaksızın Rusya'nın sınırlarını ihlal etti ve 30 yıllık bir süre içinde üyelerini iki kattan fazla artırdı. Rusya'yı hedef alan savaş tatbikatları ve Avrupa çapında yeni füze tesisleri, silah kontrolü anlaşmalarının yırtılması ve eski Sovyet cumhuriyetlerinin kasıtlı olarak askeri maksatla konumlandırılması, bir şeyin işaretiydi: Rusya, Nazi Almanyası'nın önceki on yıllarda başaramadığı bir şekilde fethedilecekti.
Amerika Birleşik Devletleri'nin Moskova'ya karşı açık-kapalı yumuşama modeli her zaman alaycı bir çıkar oyunu olmuştur. Soğuk Savaş güya sona erdikten sonra Washington, Rusya'nın artık saygı duyulması gereken bir güç olmadığına dair sistemik bir görüş benimsedi. Boyun eğdirilmesi gereken bir hedefti.
Ama bir sorun vardı. Rusya uyum içinde devrilmeyi reddetti. Moskova, stratejik güvenlik çıkarlarını öne sürdü ve Amerika'nın emellerine boyun eğmeyi reddetti. Rusya'nın 2015 sonlarında Suriye'deki müttefikini terörist vekil güçler kullanarak ABD öncülüğündeki rejim değişikliği savaşından korumak için yaptığı askeri müdahale cesur bir gösteriydi.
Moskova'nın düşmanlıkları çözmek için ciddi bir şekilde diplomasi aradığı bir dönem oldu. Ancak şimdi fark edilen şey, Washington'ın sıfır toplamlı, kazanan her şeyi alır küresel hakimiyet hırslarının amansız ve doymak bilmez olduğudur. Washington ve kendini beğenmiş Amerikan medyası, narsisizm ve erdem iddiasında iyidir. "Kurallara dayalı küresel düzen"den bahsettiklerinde, aslında her zaman kibirli bir şekilde iyi huylu olduğu varsayılan ABD hegemonyası altında topyekun hakimiyeti kastediyorlar.
Sonuç olarak, ya Amerikan emperyal çıkarlarına hizmet eden bir vasalsınız ya da saldırganlık ve nihayetinde yıkımla hedef alınacak bir düşmansınız.
Rusya'nın stratejik çıkarlarını savunmadaki ısrarı, Amerikan gücünün güler yüzlü maskesinin ardındaki çirkin yüzünü teşhir etti. Bu sadece bir yılın sonu değil, Amerikan emperyal havalı olduğu varsayılan bir asrın da sonu. Kendini beğenmiş Amerikan gücünün iddiaları açığa çıktı. Washington'un dünyanın geri kalanına olan talebi boyun eğdirmektir. Her zaman böyle olmuştur ama gizli bir biçimde.
Amerikan gücünün hain doğası, Rusya ve Çin ile giderek artan manyakça ilişkilerden kaynaklanan çıplak vahşetinde şimdi açıkça görülüyor.
Rusya'nın Ukrayna üzerindeki cesaret çizgisi, Amerikan gücünün temelini oluşturan şiddeti açığa çıkardı. Bu güç, sözde Birleşmiş Milletler Şartı'na dayalı bir dünyada sürdürülemez ve kabul edilemez. Ukrayna'daki çatışma bir dönüm noktasıdır. Ya İkinci Dünya Savaşı'nın külleri arasında Birleşmiş Milletler'in öngördüğü gibi uluslararası hukuka ve hakkaniyete dayalı ilişkilere dayalı çok kutuplu bir dünya ortaya çıkar ya da Washington'ın emperyalist sıfır toplamlı hegemonyası yüzünden dünya yangına mahkum olur.
Rusya, Çin ve artan sayıda ülke, uluslararası hukuka dayalı ilişkilerde çok kutuplu bir eşitlik dünyası çağrısında bulunuyor. Amerika Birleşik Devletleri, istisnai ayrıcalıklara dair yanıltıcı fikirleri barındıran sözde üstünlükçü güç olarak her zamankinden daha fazla açığa çıkıyor. ABD, hüküm süren siyasi koşulları altında, çok kutuplu bir dünyaya bağlı kalmaya isteksiz ve acizdir. Böyle bir barışçıl ilişkiler dünyası, temelde Washington için lanetlidir. Bu nedenle, savaş çığırtkanlığı sicili, tarihteki diğer herhangi bir ulusla karşılaştırıldığında kendi başına ortaya çıktı.
Rusya'nın Ukrayna'daki duruşu dünyanın savaş çığırtkanlığını ifşa etti. Ve bu meydan okuyan tavır, varsayılan ABD hegemonyasının sonunu işaret ediyor.
Strategic Culture Foundation