İNTİZAR - Geçtiğimiz yılın sonlarında, üst düzey bir Suriyeli general bana, 7 Ekim 2023'ten önce İsrail rejiminin iki ayak üzerinde durduğunu söyledi: ordusu ve uluslararası destekçileri. 7 Ekim'de ordusu yok edildi ve geriye uluslararası destekçilerinden oluşan tek ayağı kaldı. Elbette, Batı medyasında, bu olağanüstü askeri başarı bir korku hikayesine dönüştürüldü - 'ayrım gözetmeyen cinayet ve tecavüzü içeren barbarca bir saldırı'. Bu iki versiyon da doğru olamaz, bu yüzden mesele daha yakından araştırılmayı hak ediyor. İsrailliler ve onların Batılı destekçileri için 7 Ekim şok ediciydi ama Filistin Direnişi'ni insanlık dışı bir terörizm olarak gördüklerini de teyit etti. Direniş açısından ise sınırlı hedeflerle başlayan bu çıkış, soykırımcı apartheid rejimini sona erdirecek bir dekolonizasyon mücadelesi olan Filistin Devrimi'nin son aşaması haline geldi.
Filistin mitolojisi yalnızca yoğun propagandanın bir sonucu değil; aynı zamanda Anglo-Amerikalıların sömürgeciliğin sona ermesi ve sömürgeleştirilmiş insanların direnme hakkı konusunda uluslararası hukuku tanımamalarından da kaynaklanıyor. Ancak bu başarısızlık ikiyüzlülükle örtülüyor. Washington, Libya ve Suriye'deki tamamen sahte "devrimlere" askeri destek sağlamakta hızlı davrandı, ancak Yemen ve Filistin'deki gerçek ve devam eden devrimlerden dehşete düştü ve bunları bastırmak için elinden geleni yaptı.
Gazze'deki 7 Ekim ayaklanması çok daha büyük bir sürecin başlangıcını temsil ettiğinden, Filistin'in kurtuluşunun önemli bir kilometre taşı olarak anılmalıdır. İrlanda'daki 1916 Paskalya ayaklanması gibi, 7 Ekim saldırıları da beklenmedik bir şekilde gerçekleşmiş ancak hızla bastırılmış, Direniş tarafında büyük fedakarlıklara neden olmuş ve bunu sivillere yönelik korkunç misillemeler izlemiştir. Ancak İrlanda ayaklanması gibi vicdanları harekete geçirmiş ve daha geniş çaplı bir kurtuluş savaşının katalizörü olmuştur. Bu nedenlerle, tüm sömürgecilik karşıtı dünya bu günü sömürgecilerin mitolojisine hizmet etmek üzere yaratılmış bir çarpıtma olarak değil, Direniş'e ait bir gün olarak görmelidir. Oslo Anlaşmalarının uyuşturduğu uzun bir uykuyu bölen bu olay için hayatlarını verenlerin isimlerini anmalı ve onları hatırlamalıyız. İrlanda ayaklanmasının tarihiyle olan farklılıklar, bu olağanüstü ayaklanmanın daha özgün tarihlerine ihtiyaç duyulduğuna işaret etmektedir. Bu makale, dışarıdan bakan biri tarafından yazılmış bir başlangıç yazısıdır.
Bugün bu tür tarihlerin sahip olduğu bir avantaj, 1916'da var olmayan, üzerinde uzlaşılmış sömürge sonrası normlar bütünüdür. Bunu, özellikle de direnme hakkının gelişimini incelediğimizde, bu hakkın Anglo-Amerikan inkarıyla normalleşmeye karşı çıkmak için çok sayıda neden bulacağız ve sömürgecilerin ve onların sponsorlarının korkunç suçlarını örtbas etmekten başka işe yaramayan 'terörizm' gibi gayri meşru ve taraflı etiketleri reddetme gereği duyacağız.
1. Ayaklanma
Gazze operasyonuna El Aksa Tufanı adı verildi - bu, İsrail'in Kudüs'teki El Aksa Camisi'ne yönelik ardışık işgallerine bir göndermeydi - "topraklarımızı, kutsal mekanlarımızı, El Aksa camiimizi [ve] esirlerimizi kurtarmayı" amaçlıyordu. 7 Ekim çıkışından aylar önce tasarlanmıştı, ancak bu saldırı operasyonu tanımladı. Daha spesifik olarak, El Aksa Tufanı Gazze garnizonunu yok etmeyi ve esir değişiminde kullanılmak üzere İsrailli esirler almayı amaçlıyordu. Hamas'ın askeri kanadı El Kassam tarafından yönetilen bu operasyon, birkaç Filistin Direniş grubunun (özellikle Filistin İslami Cihat Hareketi (PIJ)'nin El Kudüs Tugayları ve Fetih'in El Aksa Şehitleri Tugayları) koalisyonundan oluşuyordu ve bunların çoğu 2024'e kadar İsrail güçlerine yönelik silahlı saldırılarda aktif olarak yer aldı.
7 Ekim 2023'ün erken saatlerinde, Hamas liderliğindeki koalisyon, yüzlerce savaşçının bariyerleri aşarak buldozerler, motorbotlar, motosikletler ve en sonunda bir motorlu yamaç paraşütü kullanarak gerçekleştirdiği kara operasyonuna siper olarak işgal altındaki güney Filistin'e binlerce roket fırlattı. Filistinli savaşçılar, Beyt Hanun sınırında, Zikim üssünde ve Reim'deki Gazze tümen karargahında olmak üzere en az üç askeri üsse girdiler. Hafif silahlarla orduya saldırdılar ve İsrail askerleri ve siviller arasından esir aldılar.
İsrailliler, saldırıyı ve rehine almayı durdurmak için, daha sonra oldukça gelişigüzel bir bombalama olduğu ortaya çıkanlar da dahil olmak üzere, saat 10 civarında sınır bölgelerini bombalamaya başladı. Bu tepkiyi hemen Gazze Şeridi'ne büyük çaplı bir bombalama izledi; iddiaya göre silahlı grupları bastırmak içindi ancak açıkça belirtilen amaç tüm Gazze nüfusunu cezalandırmaktı. Bu saldırı çok kısa sürede soykırım olarak nitelendirildi - hatta Batı medyasının bazı kesimlerinde bile.
Peki ya 7 Ekim'deki kayıplar? O gün Filistinlilerin kayıplarına dair kamuya açık bir kayıt yok gibi görünüyor ve İsrail tarafında İsrail kaynaklarına güvenmek zorundayız. Bu bir sorun, çünkü İsrail rejimi meşhur bir şekilde yalancı ve sansürcü. Özellikle "güvenlik" operasyonlarıyla bağlantılı olarak, kendi çıkarları için yanlış bilgi yayıyor. Öte yandan, İsrail kaynaklarından gelen resmi hikayenin çelişkilerini gördüğümüzde, bu örnekler "çıkarlara aykırı itiraflar"ın güvenilirliğine sahip olabilir. Ancak İsrail bağlamında "siviller" olarak adlandırılanlar hakkında bir şeye de dikkat etmeliyiz: neredeyse tüm yetişkin İsrailliler askeri yedek üyelerdir ve birçok yerleşimci kolonici ağır silahlıdır. Bu yerleşimci askerlerden bazıları, aşırı şiddet uyguladıkları için "İsrail'in" kilit sponsoru olan ABD tarafından kişisel yaptırımlara bile tabi tutuluyor.
Bu uyarıları akılda tutarak, İsrail kaynakları 7 Ekim'de 360 ila 441 güvenlik görevlisinin (asker ve polis) öldürüldüğünü, Gazze Şeridi'ndeki sonraki İsrail saldırısında ise en az 346 kişinin daha öldürüldüğünü söyledi. Aynı kaynaklara göre, 700 ila 800 sivil öldürüldü ve 251 "sivil ve asker" daha esir alındı. Direniş, bu savaş esirlerini ("rehineleri") İsrail hapishanelerinde tutulan binlerce Filistinliyle takas etmek istiyordu. Toplamda 1.139 İsraillinin öldürüldüğü söylendi.
İsrail'in Gazze'ye saldırısıyla karşılaştırıldığında, operasyon olağanüstü derecede iyi hedeflenmiş ve "sivil" kayıplar çok düşük görünüyor. İsrail ordusuna karşı böyle bir darbe 1973 savaşından beri görülmemişti. 2023'ten önce, "İsrail-Gazze çatışması" olarak adlandırılan olayda ölenlerin sayısı birkaç bin Filistinli, çoğunluğu sivil ve birkaç düzine İsrailli, çoğunluğu askerdi.
Ancak 7 Ekim tarihli fotoğraf, İsrail rejimi, ordusu ve ilk müdahale ekipleri tarafından sert bir şekilde eleştirildi; bu kişiler, bir müzik festivalinde "40 başsız bebek", toplu tecavüz ve gençlerin rastgele katledilmesine tanık olduklarını iddia ettiler.
Bu üç uydurma efsane, İsrail itirafları da dahil olmak üzere bağımsız delillerle çürütüldü.
1- Başları kesilmiş bebekler – birçok medya kanalı Hamas'ın İsrailli bebeklerin başlarını kestiği iddialarını çürüttü, ancak Başkan Joe Biden bu bebeklerin fotoğraflarını gördüğü yalanını tekrarlamaya devam etti, The Times ise (başlangıçta) Filistinli bebeklerin fotoğraflarını Filistinlilerin “vahşetlerinin” “kanıtı” olarak kullanarak “İsrail, parçalanmış bebeklerin fotoğraflarını yayınladı” başlığını kullandı. Aynı zamanda, 2024'e kadar İsrail askerlerinin çocukları kasıtlı olarak keskin nişancılıkla vurduğuna dair belgelenmiş vakalar vardı. Beyaz Saray, Biden'ın başları kesilmiş çocukların fotoğraflarını gördüğüne dair sahtekâr veya delice iddiasını “geri çekmek” zorunda kaldı.
2- Toplu tecavüz – BBC ve The Guardian tarafından tekrarlanan bu iddialara rağmen, İsrail rejimi herhangi bir tecavüz mağdurunu tespit ettiğini iddia etmedi, iddiaları doğrulayan herhangi bir video veya adli kanıt da üretmedi – bunun yerine bazı askeri ve ilk müdahale görevlilerinin iddialarına güvendiler. Times of Israel, Zaka'nın ilk müdahale görevlilerinin “çürütülmüş açıklamalarının” Hamas “toplu tecavüz”ünün genel hikayesine dair “şüpheciliği körüklediğinden” duyduğu rahatsızlığı dile getirdi.
3- Yine de Gazze'de İsrail askerlerinin Filistinli kadınlara tecavüz edip öldürmesi ve İsrail'in Filistinli erkek mahkumlara tecavüz etmesi (bazı suçlamalara yol açtı) ortaya çıktı, ancak bu tecavüzler daha sonra İsrail medyasının bir kısmında meşrulaştırıldı.
4- Müzik festivalindeki sivil katliamı, gerçekten de bazı yetişkin "sivilleri" öldüren ve esir alan Hamas savaşçılarına karşı yapılan bir iddiaydı. Ancak İsrail ordusu, Hannibal direktifi (askerlerin esir alınmasını önlemek için ayrım gözetmeyen güç kullanımını yönlendirir) uyarınca Filistin Direnişi'nin sızdığı üç ordu tesisine de saldırırken, İsrail uçakları 70 kaçan aracı imha etti ve İsrail tankları Be'eri kibbutzuna ateş açtı. Bir İsrail tank komutanı, "rehine çatışması" sırasında kibbutza ateş ettiğini itiraf etti. Birçok medya kuruluşu, İsrail ordusunun 7 Ekim'de İsrail vatandaşlarının (ve bazı İsrail askerlerinin) öldürülmesinin çoğundan sorumlu olduğu sonucuna vardı. Bu ölümlerin "Hannibal Direktifi" uyarınca "dost ateşi" nedeniyle gerçekleştiği söylendi.
Özetle, çocuk cinayeti, tecavüz ve sivillerin katledilmesi iddiaları hızla İsrail güçleri tarafından işlenen suçlar olarak kabul edildi, ancak çoğunlukla Filistin Direnişi'ne karşı iddialar olarak çürütüldü. Hamas liderliğindeki ayaklanmanın net etkisi, Gazze garnizonunun çoğunu yok etmede başarı elde etmek, ayrıca tüm askeri ve istihbarat aygıtını demoralize etmek ve 200'den fazla esir almaktı.
Ancak, 2023 sonlarında kadın ve çocukların ilk esir değişimine rağmen, İsrail'in Gazze Şeridi'ndeki saldırılarını durdurmayı reddetmesi daha geniş bir esir değişiminin umutlarını baltaladı. Yine de bu saldırı, kitlesel sivil katliamı ve Direniş saldırılarını kontrol altına alamama ile damgalandı. İsrail ordusu ve "İsrail" yanlısı kaynaklar arasında bile Hamas'ın (ve müttefiklerinin) yenilemeyeceği konusunda yaygın bir fikir birliği oluştu.
7 Ekim olaylarının, ünlü İsrail istihbaratını küstahça silahsızlandıran olağanüstü sürpriz etkisi göz önüne alındığında, şüpheciler arasında rejimin (ve özellikle Netanyahu'nun) geçmişte Hamas'a karşı bir miktar kayırmacılık yapmış olması (İslamcılar ile laik Filistinliler arasında bölünmeleri kışkırtmak için) nedeniyle tüm bunların arkasında olabileceği yönünde bir teori ortaya çıktı. Yani buna göre, 7 Ekim saldırıları bir sahte bayrak operasyonunun parçasıydı. Müslüman Kardeşler bağlantılı grupların (en azından büyük bir ABD hava üssüne ev sahipliği yapan Katar tarafından desteklenenler) bir işbirliği geçmişi olduğu doğru olsa da, Hamas diğer Direniş gruplarıyla ve tüm bölgesel Direniş Ekseni devletleriyle köprülerini çoktan onarmıştı. Grubun revize edilmiş 2017 tüzüğü titizlikle mezhepsel değildir. Bunu ve İsrail ordusuna verilen olağanüstü zararı göz önünde bulundurarak, kanıtların ağırlığı 7 Ekim'in parlak bir askeri operasyon olduğunu ve sahte bayrak olmadığını kanıtlıyor.
İsrail'in Gazze'deki sivil misillemelerinin ardında – partizan saldırıları için sivilleri cezalandırmak için klasik bir faşist taktik – direnme hakkına ilişkin uluslararası hukuk ile İsrail rejiminin sponsorlarının sömürgeci, istisnacı görüşleri arasında derin bir çelişki yatıyor.
2. Direnme hakkı
1960'larda bir halkın (ve sadece bir devletin değil) kendi kaderini tayin hakkının tanınması, bu kendi kaderini tayin hakkının reddedilmesine direnme hakkının da derhal örtük olarak tanınmasını sağladı. O zamandan beri, uluslararası hukuk bu hakkı giderek daha açık hale getirdi. Yine de ulusal hukuk sistemleri bölünmüş durumda, direnme hakkı genellikle sömürge sonrası ve faşizm sonrası devletler tarafından iyi tanınıyor ancak diğer yandan mutlakıyetçi devletler (Büyük Britanya gibi) ve merkezi hegemonik güç (ABD) ve bu hakkı çok seçici bir şekilde uygulayan birçok uydusu tarafından reddediliyor. Direnme hakkı konusunda uluslararası hukukun bu eşitsiz ulusal tanınması, sömürge sonrası dünyadaki kendi kaderini tayin mücadeleleri için merkezi bir ikilem oluşturuyor.
Suriyeli-Amerikalı akademisyen ve diplomat Fayez Sayegh, 1965 tarihli 'Filistin'de Siyonist Sömürgecilik' adlı makalesinde Arap milliyetçi haklarını ve BM Şartı'ndaki örtük direniş hakkını savundu ve bu dönemi "1917'den 1948'e kadar olan dönemi mükemmel Arap direnişi dönemi" olarak adlandırdı ve Filistin halkının 1964'te FKÖ'yü kurarak inisiyatif aldığını ve "savunulmayan hakların teslim edilmiş haklar" olduğunu belirtti. Elbette, Sömürgecilikten Kurtulma Bildirgesi'nin kendi kaderini tayin etme hükümlerinin insan haklarına ilişkin ikiz sözleşmelere (1966 ICCPR ve ICESCR) dahil edilmesi bu örtük tanınmayı güçlendirdi.
1966'da BM Genel Kurulu 'apartheid'ı "insanlığa karşı bir suç" olarak niteledi (Karar 2202 A (XXI), 16 Aralık 1966), 1982'de BM Genel Kurulu ayrıca (Karar 37/43) "sömürgeci ve yabancı egemenliği altındaki halkların -özellikle Güney Afrika, Namibya ve işgal altındaki Filistin halklarının- kendi kaderini tayin etme ve bağımsızlık hakkını" teyit etti ve "halkların bağımsızlık, toprak bütünlüğü, ulusal birlik ve sömürgeci ve yabancı egemenliğinden ve yabancı işgalinden kurtulmak için silahlı mücadele de dahil olmak üzere tüm mevcut araçlarla verdikleri mücadelenin meşruiyetini yeniden teyit etti."
Bu 1982 kararı ayrıca “Filistin halkının devredilemez kendi kaderini tayin etme, egemenlik, bağımsızlık ve Filistin'e dönüş haklarının reddedilmesi ve İsrail'in bölge halklarına karşı tekrarlanan saldırganlık eylemlerinin [uluslararası barış ve güvenliğe] ciddi bir tehdit” olduğunu değerlendirdi. 1984'te Güvenlik Konseyi, “Güney Afrika'nın ezilen halkının kitlesel birleşik direnişini takdir ederek” bu BMGA kararlarını genel olarak onayladı.
Bununla birlikte, Nelson Mandela ve Afrika Ulusal Kongresi (ANC), 1960'ların başından itibaren 'apartheid'e karşı Güney Afrika silahlı mücadelesinin önde gelen temsilcileri, Mandela'nın apartheid sonrası Güney Afrika'nın başkanı seçilmesinden 14 yıl ve siyasi hayattan emekli olmasından dokuz yıl sonra, 2008 yılına kadar ABD "terörist" listelerinde kaldılar. ABD hükümeti, soğuk savaş boyunca apartheid rejimiyle işbirliği yaptı ve ona yatırım yaptı, onu komünizme karşı bir siper olarak gördü, ta ki tabandan gelen baskılar sonucunda 1986'da "hükümet Mandela'yı ve tüm siyasi tutukluları serbest bırakmayı kabul edene ve siyah çoğunlukla "iyi niyetli müzakerelere" girene kadar Güney Afrika'ya ekonomik yaptırımlar uygulayan" Anti-Apartheid Yasası'nı çıkarana kadar. Washington, apartheid karşıtı mücadeleye çok geç katıldı.
Benzer şekilde, Güney Afrika Apartheid rejimiyle sonuna kadar işbirliği yapan Birleşik Krallık hükümeti, Mandela'nın hapisten çıkmasından bir yıl önce, 1987'de bile Mandela ve ANC'yi 'terörist' ilan etti. Hem İngiltere hem de ABD, 1986'da apartheid rejimine karşı yaptırımlar için bir önergeyi veto etti. Yani, İngiltere ve ABD, Güney Afrika'daki apartheid konusunda uluslararası toplumla ve buna içeriden direnenlerle ciddi şekilde uyumsuzdu. 1960'taki sömürgecilikten kurtulma bildirgesi ve onun başlıca ilkesi olan kendi kaderini tayin hakkı konusundaki çekimserlikleriyle tutarlı olarak, İngiltere ve ABD nadiren sömürgeleştirmeye, işgale ve 'apartheid'a direnme hakkına saygı gösterdi.
Ancak uluslararası hukuka göre, direnme hakkı defalarca teyit edilmiştir; bunlar arasında, "bu halkların [kendi kaderini tayin etme, özgürlük ve bağımsızlık hakkından yoksun bırakılmış ve yabancı işgale maruz kalmış] bu amaçla mücadele etme ve Şart ilkelerine uygun olarak destek arama ve alma hakkını" teyit eden 1974 tarihli BM Genel Kurulu Kararı 3314 (Saldırı Tanımı hakkında) ve işgal altındaki halkların açıkça direnme haklarını teyit eden 1949 Cenevre Sözleşmelerinin 1977 Ek Protokolü de yer almaktadır. Diğer ilgili hukuk kaynakları, 1965 tarihli BM Genel Kurulu Kararı 2105 (Afrika'daki sömürge karşıtı mücadeleler hakkında), 1970 tarihli Kararı 2625 (kendi kaderini tayin hakkının reddedilmesine direnme hakkına ilişkin örf ve adet hukukunu yansıtır) ve 2004 tarihli Uluslararası Adalet Divanı kararıdır (UAD'nin yasadışı bir işgal varlığının "kendi kendini savunma" iddialarını reddettiği İsrail duvarı hakkında). Ayrıca Filistin'in 1988 yılında bağımsızlığını ilan edip BM tarafından devlet olarak tanınmasından bu yana, BM Şartı'nın 51. maddesiyle yabancı saldırılara (yani İsraillilerden gelen saldırılara) karşı ulusal meşru müdafaa hakkı tanınmıştır.
Bununla birlikte, eski sömürge rejimlerinin çoğu, uluslararası hukukta iyi bir şekilde yerleşmiş ve hatta dünya anayasalarının yaklaşık %20'sinde yansıtılmış olmasına rağmen, 'devlet dışı aktörlerin' yabancı saldırganlığa, işgale ve 'apartheid'a direnme hakkını tanımamaktadır. Bu, İngiliz örneğinde olduğu gibi, Hobbes gibi İngiliz teorisyenler tarafından yansıtılan bir görüş olan devlet yönetiminde mutlakiyetçilik eğilimi olarak açıklanmıştır. Ancak, İngiltere uzun zamandır birçok kolonisinde, özellikle İrlanda'da isyanı meşruiyetsizleştirmeye ilgi duyuyordu. Öte yandan ABD, cumhuriyetini sömürge karşıtı bir devrimden inşa etti, ancak kölelik, iç sömürgeleştirme ve yabancı toprakların sürekli edinilmesi geçmişi nedeniyle özgürlük temalarını asla tutarlı bir şekilde uygulamadı. Bu nedenle Washington, hegemonik dünyasını bariz çifte standartlar üzerine inşa ederek Avrupa emperyal güçlerinden farklıydı. Güney Amerikalı sömürge karşıtı kurtarıcı Simon Bolivar'ın iki yüzyıl önce (1829'da) söylediği gibi, "Amerika Birleşik Devletleri, özgürlük adına Amerika'yı sefaletle cezalandırmaya ilahi takdirle mahkum edilmiş gibi görünüyor".
Öte yandan, sömürge sonrası ve faşizm sonrası tarihe sahip birçok ülke, hatta 1960'larda BM üyelerinin çoğunluğu, kendi kaderini tayin hakkının reddine karşı direnişi temel olarak kabul etti. Bu, uluslararası hukukun konuyla ilgili netliğini açıklamaya yardımcı olur. Uluslararası hukuka göre direnme hakkı, savaşçılar ile siviller arasındaki ayrım ilkeleri, orantılılık ve diğer bazı konular gibi insancıl hukukun genel kurallarına tabidir. Yine de, sömürgeleştirilenin ve sömürgecinin şiddeti arasında ahlaki bir eşdeğerlik yoktur; karakter ve ölçek önemli tarihsel nedenlerden dolayı farklıdır. Bununla birlikte, kendi devletlerinin gelenekleriyle yükümlü olan ancak sömürgeci suçluluğun sert gerçekleriyle karşı karşıya kalan Batılı yorumcular, genellikle 'ahlaki eşdeğerlik' iddialarına korkakça sığınırlar; örneğin Filistin Direnişi'nin acımasız İsrail ordusu kadar kötü olduğunu savunurlar; 'her iki tarafın' hikayesi.
Filistinlilerin direnme hakkı, belki de sömürge sonrası dönemde sosyal haklar ikileminin en çarpıcı örneğidir. Birçok belge, İsrailliler tarafından 1967'de yasadışı olarak ilhak edilen toprakların işgaline (esas olarak Gazze Şeridi ve Batı Şeria, ayrıca Lübnan'ın bazı kısımları ve Suriye Golan'ı), "İsrail" tarafından uygulanan apartheid sistemine ve daha genel olarak İsrail'in Filistin ulusuna yönelik saldırganlığına karşı direnişle ilgili ilkeleri ortaya koymuştur. Bir belgede şöyle denmektedir: "Yasadışı işgal devam ettiği sürece, uluslararası sorumluluk kurallarına göre, sürekli bir haksız fiil teşkil eder ve böylece işgal altındaki devlet/halk için sürekli bir öz savunma hakkı korunur." Eklenen şart, "Filistinliler tarafından öz savunmanın ancak zorunluluk, orantılılık ve içkinlik ilkeleri değerlendirildikten sonra kullanılabileceğidir."
Benzer şekilde, ABD'li avukat Stanley Cohen, "direnme hakkı içindeki 'silahlı mücadele' teriminin, o kararda ve yerlilerin bir işgalciyi tahliye etme hakkını savunan diğer birçok erken kararda kesin bir tanım olmaksızın ima edildiğini" yazdı. Kuzey Amerika'da eski köle ve özgürlük aktivisti olan Frederick Douglass'ı alıntılayarak, haklar için mücadelenin önemini zayıflatıyor:
“Mücadele yoksa ilerleme de yoktur. Özgürlüğü savunduklarını iddia edenler, ama ajitasyonu küçümseyenler, toprağı sürmeden mahsul isteyen adamlardır... Bu mücadele ahlaki olabilir; ya da fiziksel olabilir; ya da hem ahlaki hem de fiziksel olabilir; ama bir mücadele olmalıdır. İktidar, talep olmadan hiçbir şey vermez. Hiçbir zaman vermedi ve vermeyecektir”.
Kanadalı grup CJPME, düzenlenmiş sınırlar içinde BM'nin direnme hakkını tanıdığını belgelendirirken, Kanada devletinin (Anglo-Amerikan dünyasının geri kalanı gibi) bu hakkı tanımadığını belirtiyor. İsrail rejiminin sponsoru olan Kanada, Boykot, Yatırımdan Çekilme ve Yaptırım hareketi gibi şiddet içermeyen Filistinli gruplara bile karşı çıkıyor ve "İsrail'i uluslararası hukuk ihlallerinden sorumlu tutacak her türlü ciddi önlemi", STK'ların Uluslararası Ceza Mahkemesi'nde tazminat arama çabaları da dahil olmak üzere, sürekli olarak engelledi.
Tüm Anglo-Amerikan bloğu ve Almanya ve Fransa gibi İsrail rejiminin bazı diğer sponsorları, uluslararası hukuk ve BM sistemiyle oldukça çelişen bir şekilde tüm Filistin Direniş gruplarını yasakladı. Yine de "İsrail" ve sponsorları tarafından (Hamas, Filistin İslami Cihadı, Filistin Halk Kurtuluş Cephesi, vb.) "terörist" olarak yasaklanan grupların hiçbiri BM Güvenlik Konseyi tarafından yasaklanmadı. Bunun yerine, Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi Konsolide Listesi, esas olarak Libya, Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen'deki son ABD vekalet savaşlarını desteklemek için çalışan sözde İslami terörist gruplar ISIS ve Cephe el Nusra'yı ve bunların yan kuruluşlarını içeriyor. Hizbullah gibi Filistin veya bölgesel Direniş gruplarının hiçbiri BM Güvenlik Konseyi listesinde görünmüyor. Bu kuralın tek istisnası, 2015'ten beri BM Güvenlik Konseyi tarafından (sahte bahanelerle) yaptırım uygulanan Yemen'in Ensarullah'ıdır.
Batı'nın direnme hakkına saygı göstermeyi reddetmesinin kamusal tartışmalar için ciddi sonuçları vardır. Örneğin, ana çevrimiçi arama motoru Google ve her yerde bulunan çevrimiçi ansiklopedi Wikipedia'daki itibarı sayesinde sesi yükselen New York Times (NYT) Filistinlilere karşı kötü şöhretli ve derin bir şekilde taraflıdır. NYT düzenli olarak İsrail'i bir "demokrasi" ("tehlikede" olsa da) ve Filistin Direniş gruplarını "terörist" olarak adlandırır. Direniş grupları İsrail ordusunu ve ikincisi Filistinli sivilleri hedef aldığında bile durum böyledir. Wikipedia mantığı, okuyucuların NYT gibi "saygın" ikincil kaynaklara güvenmesi ve birincil kaynakları (yani orijinal araştırmaları) dikkate almaması gerektiğidir. Bu mantıkla dünya cahil bırakılmakta ve uluslararası hukuk kapsamındaki haklar ihlal edilmektedir.
3. Sonuç olarak;
Doğru anlaşıldığında 7 Ekim, Hamas'ın başını çektiği Filistinli Direniş gruplarının, İsrail'in moralini bozduğu ve Lübnan, İran, Yemen ve Irak'tan önemli ölçüde Bölgesel Direniş desteği aldığı için beklenenden daha başarılı olan cesur bir ayaklanma girişimiydi. Böylece başlangıçtaki Gazze kuşatılmışlığını yok etme hedefini aştı.
Esir takası hedefi çoğunlukla askeri etki nedeniyle başarısız oldu çünkü İsrail rejimi ateşkes müzakeresi yapmak istemedi. İşgalci düşmana bir darbe olarak başlayan şey, Filistin Devrimi'nin son aşamasının başlangıcı oldu: işgal statükosuna geri dönülemeyen bir sömürgecilikten kurtulma operasyonu.
Dekolonizasyona ve post-kolonyal normlara saygı duyan uluslararası toplum, büyük olasılıkla dekolonizasyon Devrimi'nin son aşamasının başlangıcını işaret eden Filistin kurtuluşunun bu dikkate değer dönüm noktasını anmaya yardımcı olmalıdır. Filistinli ve sempati duyan sesler, 7 Ekim'in tarihini yeniden yazmalı ve simgeyi sömürgecilerin elinden almalıdır.
Operasyon, Batılı rejimler ve medyaları tarafından sivilleri hedef alan asılsız terörizm iddialarıyla karalandı. Bu, büyük ölçekli çocuk cinayetleri de dahil olmak üzere, İsrail'in Gazze'deki sivil nüfusa karşı işlediği suçları gizlemeyi amaçlayan bir sis perdesiydi. "Hamas" vahşeti yeterince vurgulanırsa, bunun Gazze'deki sonraki sivil misillemelerini bile haklı çıkarabileceği düşünüldü. Bu, Batılı kurumsal medya editörleri arasında kesinlikle popüler bir görüştü. Aslında, birçok kanıt, insanlık dışı terörizm iddialarının, şimdi Uluslararası Adalet Divanı (ICJ) tarafından 'makul' soykırım eylemleri olarak nitelendirilen, Gazze Şeridi'nin sonraki İsrail işgali operasyonlarına çok daha ikna edici bir şekilde uygulandığını gösteriyor. Papa Francis bile Gazze'deki İsrail "terörizminden" şikayet etti.
Tüm direniş grupları “terörist” olarak damgalanırken soykırımcı İsrail rejiminin statüsünü “demokrasi” statüsüne yükseltmeye yardımcı olan direnme hakkının “normalleştirilmiş inkârına” karşı çıkmaya büyük ihtiyaç vardır. Siyonist rejimin destekçilerinin, uluslararası hukukun sömürgecilik sonrası kazanımlarını gömmesine izin verilemez.
Ayrıca, Washington ve işbirlikçilerinin ısrarcı 'böl ve yönet' operasyonları, direniş grupları ve devletlerin daha fazla koordinasyonu ve entegrasyonu ile karşılanmalıdır. Birkaç yıl önce İran'da savunduğum gibi, güvenlik faydalarına ek olarak, Batı Asya İttifakı'nın tüm üyeleri için stratejik ve ekonomik faydalar olacak, bu blok sadece bölgeyi korumakla kalmayacak, aynı zamanda kaldıraç kapasitesi de ekleyecektir.
Tim Anderson