İNTİZAR - Yüzyıllar önce bir çocuk doğdu. Ailesi onun önünde Büyük Şaman'ın İradesini yansıtan olağanüstü bir kader olduğunu anlamıştı. Saçları açık renk, gözleri açık yeşil ve teni solgundu. İlahi lütuftan hoşlandığı açıkça görülüyordu. Ama sonra bir gün, çocuğun babası - önemli bir şahsiyet - öldürüldü. Aile böylece korumasız kaldı ve göçebeler evinin kalıntılarını parçaladı. Onu köle yapmışlar. Yürüyemesin diye bacaklarına tahta kelepçeler geçirmişler. Bir köpek gibi yaşadı ve bir köpek gibi büyüdü, dışarıda zincirlendi, çürümüş yiyecekler yedi, kış gecelerinde dondu, ölümü diledi.
Ancak ölüm onu bağışladı. Sonunda kaçtığında, ruhu işkence gördü. Kafasının içindeki sesler; babasının çığlıkları; kavurucu ateş; annesinin işkence görmesi ve öldürülmesi; Hepsi fısıldadı, sadece yoluna çıkan her şeyi yok et ve bu anılar temizlenecek.
Ama temizlenmediler. Ordusu milyonları öldürdü. Yine de bir milyondan fazla tebaadan oluşan bir ulus kurdu. Devletine itaat için tüm kabile sadakati kavramlarını ve eski kimlikleri ortadan kaldırdı.
Tüm bunları 100.000'den fazla olmayan küçük bir orduyla yaptı. Onun adı bugün bize Cengiz Han olarak ulaşmıştır.
Bunun bugün Orta Doğu'da yaşanan savaşla ne ilgisi var? Öncelikle, Amerika'nın kolaylaştırdığı bu İsrail savaşında 'sınırsız savaşa' geçtik. Savaş kuralları ortadan kaldırıldı; insan hakları bir kenara atıldı; uluslararası hukuk bir kenara bırakıldı; ve BM Şartı artık yok. Ve savaş genişledikçe her şey mübah hale geliyor: Gazze'de bombalarla başı kesilen çocuklar, bombalanan Gazze hastaneleri ve sürekli yerinden edilen ve katledilen siviller.
Bu değişimin kökleri karmaşıktır. Kısmen Batı'nın postmodern 'zeitgeist'inden kaynaklanıyor. Ama aynı zamanda acı çeken, çarpık bir Cengiz Han'ın karşılaştığı ikilemi de yansıtıyor: Büyük bir ordu olmadan dünyayı nasıl kontrol edecekti; aslında sadece küçük bir orduyla.
“Bugün olan her şey sadece 50 yıl önce, 1974 ve 1973 yıllarında planlanmıştı”. Bugün Amerika Birleşik Devletleri'nin barış istememesine ve İsrail'in tüm Yakın Doğu'yu ele geçirmesini istemesine yol açan tüm stratejinin nasıl yavaş yavaş şekillendiğini anlatmak istiyorum,” diyor Profesör Hudson (burada ve burada).
Hudson şöyle anlatıyor:
"70'lerin ortasında beş yıl boyunca çalıştığım Hudson Enstitüsü'nde birçok [neocon] ile tanıştım; bazıları ya da babaları Troçkistti. Troçki'nin sürekli devrim fikrini benimsemişlerdi. Yani gelişmekte olan bir devrim - oysa Troçki Sovyet Rusya'da başlayan şeyin tüm dünyaya yayılacağını söylüyordu: Neoconlar bunu uyarladı ve dedi ki, Hayır, kalıcı Devrim Amerikan İmparatorluğudur. Genişleyecek, genişleyecek ve hiçbir şey bizi durduramayacak - tüm dünyaya”.
Hırslarıyla bir başka Cengiz Han'dılar: askeri araçlardan yoksun olan ABD, bir yandan İsrail'i vekil olarak kullanarak, diğer yandan da Suudi destekli Sünni köktendinciliği kullanarak Orta Doğu'yu ele geçirecekti. Herman Khan yönetimindeki Hudson Enstitüsü, Siyonizmin Amerika'nın Orta Doğu'daki koçbaşı olabileceğine dair baskın siyasi figür Scoop Jackson'ı ikna etti. Bu 1970'lerin başındaydı. 1996 yılına gelindiğinde Scoop Jackson'ın eski Senato yardımcıları -özellikle Netanyahu için- Temiz Kırılma Stratejisi'ni hazırlamışlardı.
Açıkçası bu strateji 'yeni bir Orta Doğu' için bir plandı. İsrail'in vekaletine en iyi şekilde çevre ülkelerdeki rejim değişikliklerinin hizmet edeceğini savunuyordu. Mart 2003'te Patrick J. Buchanan, 2003 Irak işgaline atıfta bulunarak, “[Clean Break] planları İsrail'i ‘ön alma ilkesi' yoluyla [rejim değişikliği peşinde koşmaya] çağırıyordu” diye yazdı.
Profesör Michael Hudson bu planın ölümcül kusuruna dikkat çekiyor: Vietnam Savaşı, Batı demokrasileri tarafından gerçekleştirilecek herhangi bir askere alma girişiminin uygulanabilir olmadığını göstermişti. 1968'de Lyndon Johnson seçim yarışından çekilmek zorunda kaldı çünkü gittiği her yerde durmaksızın savaş karşıtı gösteriler yapılıyordu.
Peki o zaman ABD ve İsrail'e ne kalıyordu? Eğer amacınız Büyük İsrail'i kurmaksa, mevcut olan şey 'sınırsız savaş'tır [yani pozitif olarak büyük yan ölümler istemek] - Cengiz Han'ın uyguladığı gibi sınırsız bir savaş: diğer halkların tamamen yok edilmesi ve ayrı kimliklerinin bastırılması. Tek bir güç - Hobbesçu 'Leviathan' - herkesin silahsızlandırılması yoluyla elde edilir. Nihai amaç her türlü çoğul iradeyi bastırmaktır.
Buradaki kusur, ABD'nin vekil gücü olarak İsraillilerin hem sayıca (yedek askerlere bağlı küçük bir ordu) hem de batılılaşmış, postmodern bir kültürden gelmeleri nedeniyle kısıtlı güçlere sahip olmalarıdır.
"Postmodern düşünce Tanrı'yı, Doğa'yı ve Akıl'ı silip süpürmüştür. Birey her şeyin yerini almıştır. Gerçekler sadece onun olmasını istediği şeylerdir. .. Geriye sadece kurgular kalmıştır - ama bu kurgular da gerçekliğin tamamıdır. Batı toplumu böylece bir akıl hastanesine benzemeye başlar. Elbette bu sadece kolektif bir paranoyadır: ülkemizde bir yere bir bomba düşer ve söylemlerimizle alay eden gerçekler yok olur ve bu felsefe çöker” diye uyarıyor Dr. Henri Hude.
Daha geniş anlamda Batı'ya yönelik olan bu ifade, İsrail'i tam olarak özetliyor. İkincisi, Talmud'u toplumunun epistemolojik temeli olarak ikame etmeye çalışıyor, ancak genç İsrail büyük ölçüde Batı'dakiyle aynı TikTok bireyci nesli, 'gerçekleri' sadece hükümetin onlara söylediği şeylerden geliyor. Tel Aviv'e bombalar düştükçe ülke kolektif bir paranoyaya kapılıyor ve olaylar devletin panglossçu söylemleriyle alay ediyor.
Postmodernizm en temelde yaşam ve bireysel özgürlüğe öncelik verir. Dolayısıyla bu sınırsız savaş tarzının acımasızlığına uyum sağlama kapasitesi büyük ölçüde kültüre bağlıdır. Ölüm ve yıkımın dehşetine başarılı bir şekilde adapte olabilmek için, fedakarlık ve acı çekme fikrini kabul etmek gerekir - dünyayı yeni bir büyümeye doğru beslemek için kan dökmek.
İsrail'in bir fedakârlık kültürü yok ama düşmanlarının var. Eğer kültür fedakarlık ve kayıp kavramına bir anlam veremiyorsa, insanı içinde bulunduğu durumun trajedisiyle yüzleşebilecek bir konuma getirmez.
Sınırsız savaş ideolojisi - tamamen teorik olarak - düşünülebilir bir çözüm olabilir: İsrail'in eski ABD Büyükelçisi ve Netanyahu'nun sırdaşı Ron Dermer'e birkaç ay önce Filistin sorununun çözümü olarak ne gördüğü sorulmuştu. Batı Şeria ve Gazze'nin tamamen silahsızlandırılması gerektiği cevabını vermişti - “evet”. Ancak Dermer, silahsızlanmadan daha önemli olanın tüm Filistinlilerin “radikalleşmeden arındırılması” olduğunu söyledi. (Bu ifade şimdi tüm bölgenin 'radikalizmden arındırılması' gerektiği şeklinde genişletilmiştir).
Biraz daha açması istendiğinde Dermer onaylarcasına 2. Dünya Savaşı'nın sonucuna işaret etti: Almanlar yenilmişti ama daha açık bir ifadeyle Japonlar savaşın sonunda tamamen 'de-radikalize' edilmişlerdi.
Dolayısıyla 'radikallikten arındırma', çoğunluğu manevi, entelektüel ve ahlaki güçsüzlük de dahil olmak üzere tamamen güçsüzlüğe indirgeyen Leviathan benzeri bir “despotizm” kurmak anlamına gelmektedir. Dr. Henri Hude'nin gözlemlediği gibi, Leviathan, diğer insanlar üzerinde ruhani ve zamansal olarak eşsiz, mutlak ve sınırsız bir güçtür”.
Dolayısıyla, postmodern kültür insanlık dışı olana battıkça ve Leviathan'ı destekledikçe - diğer halkların tamamen yok edilmesi ve ayrı kimliklerinin bastırılmasıyla - şu soru ortaya çıkıyor: 'sınırsız savaş' işe yarayabilir mi? Böyle bir terör, Ortadoğu'ya “askeri, siyasi ve kültürel açıdan köklü bir değişim geçirmesini ve Pax Americana'nın bir uydusu haline gelmesini sağlayacak” koşulsuz bir teslimiyeti dayatabilirmi?
Hude şöyle devam ediyor: “ABD'nin Japonya'dan talep ettiği koşullar çok ağırdı ve Japonya'nın muazzam bir direniş göstermesi bekleniyordu. Bombanın acımasızca kullanılması bu direnci kırdı”.
Dr. Hude'nin Philosophie de la Guerre adlı kitabında verdiği net yanıt, sınırsız savaşın çözüm olamayacağı, çünkü uzun süreli 'caydırıcılık' ya da radikalleşmeden arındırma sağlayamayacağıdır. "Tam tersine, savaşın en kesin nedenidir. Rasyonel olmaktan vazgeçmek, kendisinden daha rasyonel olan rakiplerini küçümsemek, kendisinden daha az rasyonel olan rakiplerini uyandırmak. Leviathan yıkılacaktır; ve yıkılmadan önce bile hiçbir güvenlik güvencesi yoktur”.
Sonuncusu, Hude'nin analizinin günümüz savaşlarına nasıl uygulanabileceğine dair iki fikir vermektedir: Birincisi, postmodern kültür ne zaman 'gerekli' şiddete kapılsa (ki bu şiddeti aşırı derecede kutsallaştırır, çünkü acıdan ziyade yaşama öncelik verir), şiddeti ancak mutlak kötülükten daha fazlasını - şeytanlaştırılmış düşmanı - çağrıştırarak meşrulaştırabilir.
İkinci olarak Hude, sınır tanımayan böylesi aşırı bir 'güç istencini' zorunlu olarak kendi kendini yok etme ruhunu da içinde barındıran bir şey olarak tanımlar. Leviathan'ın işleyebilmesi için rasyonel ve güçlü kalması gerekir. Rasyonel olmaktan vazgeçen, kendisinden daha rasyonel olan rakiplerini hor gören ve kendisinden daha az rasyonel olan rakiplerini öfkelendiren Leviathan o zaman düşmek zorundadır.
Saygın bir askeri gözlemci - eski bir üst düzey IDF komutanı ve uzun süre IDF ombudsmanlığı yapmış olan Tümgeneral (Res.) Itzhak Brik - İsrail'in yaklaşan çöküşü konusunda bir kez daha uyarıda bulundu:
Netanyahu , Gallant ve Halevi İsrail'in varlığıyla kumar oynuyorlar... Bir an bile ertesi günü düşünmüyorlar. Gerçeklerden kopmuş durumdalar ve hiçbir muhakeme yapmıyorlar.. . Felaket gerçekleştiğinde çok geç olacak... Bu üç megaloman hem Hamas ve Hizbullah'ı yok edebileceklerini hem de İran'daki Ayetullah rejimine son verebileceklerini hayal ediyorlar.. . Her şeyi askeri baskı yoluyla başarmak istiyorlar ama sonuçta hiçbir şey başaramayacaklar. İsrail'i iki imkansız durumun eşiğine getirdiler [- ] Orta Doğu'da tam teşekküllü bir savaşın patlak vermesi, [ve ikinci olarak] yıpratma savaşının devam etmesi. Her iki durumda da İsrail'in uzun süre ayakta kalması mümkün olmayacaktır. Sadece diplomatik bir anlaşma bizi bu üç adamın bizi sürüklediği bataklıktan kurtarabilir.
İsrail uçurumun kenarında sallanıyor: Gerekli güçlere sahip değil; sürekli acı çekmeye tahammül edecek bir kültürü yok; ve karşılaştığı çok sayıda direniş karşısında kendini kabul ettiremeyecek. Akıl şimdiden bir kenara atılmış, muhalifleriyle alay edilmektedir: kendini yok etmeye yönelik 'kahramanca' bir tercih hakim olmuştur. Artık hakkında konuşulan 'Masada'dır. (Yahudilerin tarihte toplu intiharının gerçekleştiği yer - İntizar)
Alastair Crooke