İNTİZAR - Bu günlerde Siyonist İsrail ile ilişkilerde esasa taalluk etmeyen bozulmanın ardından yeniden resmi irtibatın temini sözkonusu. Türkiye'nin 'Mavi Marmara süreci' ile resmi bağların en alt seviyeye indiği İsrail ile olan ilişkileri, ilginçtirki bu dönemde ticari alanda rekor kırmıştı. "Küp içindekini terler". "Her şey aslına rucu eder". En nihayetinde esastan hiç kesintiye uğramamış hatta en üst seviyelerde devam etmiş olan Türkiye-İsrail ilişkileri yeniden resmi olarak tanımlanıyor.
Peki, ne oldu da Mavi Marmara olayı ile birlikte görünürde kopma noktasına gelen Türkiye-İsrail ilişkilerinde çok hızlı bir şekilde mesafe katedildi, hatta ilişkilerde stratejik hedeflere yönelme söz konusu oldu?
Türkiye'de Siyonist İsrail ile ilişkiler ile ilgili değerlendirmeler her zaman iki açıdan farklılık göstermiştir. Her iki iktidar arasında hiç bir zaman essastan zedelenmeyen ve varlığını daima muhafaza eden bir ilişki mevcut olmuştur. Ama özellikle Türkiye'de halk; İsrail'e ve Türkiye'nin İsrail ile ilişkisine olumsuz bakmış, bu ilişkinin bir şekilde koparılmasını arzu etmiş, hatta Siyonist İsrail'in varlığı 'kendi evine gelip zorla yerleşmiş bir işgalci' olarak tanımlamıştır. Mavi Marmara sürecinde halkın kalbindeki bu yaklaşım meydanlara yansımış, o güne değin yıllarca hiç olmadığı kadar bu beklentisini meydanlarda seslendirmiştir. Türkiye'deki iktidarların hiç biri halkın razı olmadığı İsrail ile tesis edilen ilişkileri, halkın rızası doğrultusunda koparıp atmadı. Halka rağmen bu ilişkiler ama gizli ama açık hep var oldu. Sadece Türkiye'de değil bütün İslam coğrafyasında halkların içerisinde bu durum bir yara olarak kaldı. Türkiye'de Ak Parti iktidarları ile birlikte bu noktada bir mesafe alınabileceği ümidi Mavi Marmara süreci ile birlikte yeşermiş, bu yeşeren ümit meydanlara taşmıştı ki, bu gün gelinen noktada, yeşeren bu ümidin de siyasilerin dünyasında bir karşılığının olmadığı anlaşılıyor.
İslam dünyasında Siyonist İsrail'in varlığına esastan karşı olan tek yapı 'Direniş Cephesi'dir
Suudi Arabistan devamlı Anti-Siyonist cepheyi zayıflatmak peşinde oldu. Bu çerçevede Suudi yönetimi, Siyonist İsrail'e karşı mücadele gösteren bölgedeki direniş hareketlerine karşı Batı ile hep işbirliği halinde olmuştur. Bu çerçevede Suudi Krallık rejimi 2006'daki 33 günlük savaşta Hizbullah'a karşı ve diğer Filistin Direniş örgütlerine karşı Siyonist İsrail rejimini destekleyerek mali destek sağlamış, Batılı ülkelerle işbirilği içerisinde Hizbullah'a müeyyide uygulanması için işbirlikçi politikalar ortaya koymuştur.
İslam coğrafyasında Siyonist İsrail'in varlığına esastan karşı olan tek cephenin, başını İran İslam Cumhuriyeti'nin çektiği 'Direniş Cephesi'nin olduğu gayet açık. Yukarıda da zikredildiği gibi Batı ile işbirlikçi politikalarda iş o noktaya geldi ki, İslam coğrafyasının önemli aktörlerinden olan Suudi Arabistan ve onunla birlikte hareket eden diğer bölgesel aktörler 'Direniş Cephesi'ne karşı Siyonist İsrail ile beraber hareket etme, birlikte bir stratejik ortaklık kurma noktasına gelmiş bulunuyor. Türkiye'nin bu noktada farklı bir tavır geliştirmediği, Suudi Arabistan'ın İsrail ile geliştirdiği stratejik ortaklık noktasına doğru evrilen ilişkilerde, Türkiye'nin de aynı doğrultuda hareket ettiği ortada.
'Direniş Cephesi'ne karşı sadece Batı ile girişilen işbirlikçi ortaklık çerçevesinde iş görülmedi. 'Direniş Cephesi'nin Siyonist İsrail'in varlığına karşı esastan karşı duruşu ile birlikte Filistin meselesindeki hassasiyeti noktasında da, Filistin meselesine sahip çıkıyor görüntüsü ile Filistin davasının “içeriksizleştirilerek devşirilmesi” doğrultusunda planlar sahneye konuldu. Siyonist İsrail'i rahatsız etmeyen her operasyon Filistin davasının "içeriksizleştirilmesi" demektir. İsrail'in Türkiye ile ilişkilerini düzeltmesi çerçevesinde Filistin ile ilgili bir takım problemlerin çözümünün Türkiye üzerinden temini söz konusu. Böylece Filistin meselesinin İsrail'i yok etme amacındaki Direnişin itici güçü olması konumundan çıkarılarak daha lokal siyasetlerin geleceğini temin aracı durumuna düşürmek amaçlanmaktadır.
Direniş Cephesi'ne karşı Siyonist İsrail ile işbirliği inşa eden Suudi Arabistan ve Türkiye bu politikalarıyla bir zamanlar ister gelensel olsun, ister milliyetçi saiklerle olsun ve isterse İslami hassasiyetler gereği olsun var olan anti-Siyonist duruşu zedeledi. Bir günahın işlenmesinden ziyade onun meşrulaştırılmasının daha büyük bir felaket olması gibi bu politikalar, Siyonist İsrail ile ilişki kurmayı önceden gizli saklı olmaktan çıkarıp meşru bir iş haline soktu. O kadar ki Siyonist İsrail ile işbirliği noktasında bölge ülkeleri adeta rekabet içerisinde.
Türkiye'nin İsrail ile yakınlaşmasının en önemli sebeplerinden biri: Doğu Akdeniz Doğal Gazı
İşgalci İsrail'in kovulması, işgal altındaki Filistin'in de her halükarda kurtarılması İslami, insani esaslı siyasetin merkezi olmalıdır
Oysaki denklem gayet basit ve açıktır. İsrail'in işgal edip yerleştiği Filistin toprakları İslam coğrafyasının bir parçasıdır. Gayet tabii olarak da bütün İslam dünyasının Siyonist bir işgalin altında olan Filistin'in yeniden özgürleştirilmesi noktasında mesuliyeti vardır. Bu mesuliyet, bu noktada İslam dünyasının birlikte hareket etemesini, Filistinlilerin yardımına koşmasını, Siyonistlerin ise bir düşman olarak tespit edilip, işgal ettikleri topraklardan çıkarılmasını gerektiriyor. Bu kadar yalın olan bu denklem asla sahaya yansıyıp gerçekleşemedi. Hatta bu yalın denklemi gerçekleştirebilmeyi siyasetinin ana unsuru olarak belirleyen lokomotifi İran İslam Cumhuriyeti olan 'Direniş Cephesi'ne karşı hem de Siyonistler ile birlikte ortak bir strateji peşine düşüp bu cepheyi etkisizleştirmenin yollarını aradı Suudi Arabistan, Katar, Türkiye ve beraber hareket eden diğer İslam coğrafyası ülkeleri.
Siyonist İsrail ile pervasızca geliştirilen ilişkiler İslam coğrafyasındaki halklarda 'İslami uyanış'ı yeniden canlandırabilir mi?
Bu çerçevede Türkiye'nin bu günlerde yeniden inşa ettiği Siyonist İsrail ile resmi ilişkilerin mahiyeti gerçekten stratejik bir öneme sahiptir. İslam dünyasının halkları Türkiye'nin İsrail ile ilgili bu politikası ve Suudi Arabistan gibi Arap ülkelerinin yine aynı çerçevedeki politikalarını takip ettiğini ve bu politikalardan rahatsızılık duyduğunu tahmit etmek güç olmasa gerek. Bu sürecin ilerleyen dönemlerde 'İslami uyanışı' yeniden harekete geçirmesi söz konusu olabilir ve bu kez Batı'nın Suriye operasyonunda olduğu gibi bu durumu kontrol etmesi de mümkün olmayabilir.